Два гады таму арыштавалі журналіста Свабоды Андрэя Кузьнечыка. Што вядома пра палітвязьня

25 лістапада спаўняецца два гады, як журналіст «Свабоды» Андрэй Кузьнечык знаходзіцца за кратамі. Суд прызнаў яго стваральнікам «экстрэмісцкага фармаваньня» і прысудзіў 6 гадоў турмы.

Ужо больш за год Андрэй адбывае пакараньне ў Наваполацкай калёніі № 1, працуе на дрэваапрацоўцы, піша Радыё Свабода. Праца цяжкая, 6 дзён на тыдзень. Палітвязень моцна схуднеў, старое адзеньне звальваецца, Андрэй не адзін раз яго ўшываў. Днямі атрымаў перадачу з новай вопраткай.

– Цешуся зь любоўна і ідэальна сабранай перадачы. Толькі ўчора ўпораўся далічыць-перабраць вашы дарункі. У тэрма (тэрмабялізьне. — РС) упрэў. Спаць у ёй мякчэй, але працаваць у поце сьпіны — ня ўпэўнены, праверу, калі вернуцца сьнягі і халады. Ну а куртка — агонь! Скажы? Праўда, пакуль ня ўпісваюся новымі сваімі габарытамі ў старыя траекторыі. Анэкдот пра „трывалы матэрыял“ на некалькі гадоў падарыў ужо не адну ўсьмешку, — Андрэй і за кратамі ня траціць пачуцьця гумару.

Андрэй Кузьнечык выпісвае шмат беларускамоўнай пэрыёдыкі, усё ўважліва чытае:

– У «Звяздзе» прыгадалі 110-годзьдзе Сяргея Грахоўскага. Пэўна, нешта мусіць быць у «Белкнізе». Я б што купіў і пачытаў. Мо якое „Выбранае“ ці нешта падобнае выдалі? І дашлі мне, калі ласка, ягоны легендарны верш пра ветразь, — просіць Андрэй жонку.

У Андрэя і Алесі двое дзяцей — 10-гадовая Яніна і 3-гадовы Мацьвей. Ужо два гады дзеці жывуць без таты. Яны растуць, мяняюцца, і бацька адчувае, што не заўсёды разумее, што ім цяпер цікава, як зь імі кантактаваць і нават якія вершы ім пісаць. Што адбываецца зараз з сынам, ён яшчэ можа сабе ўявіць, прыгадаўшы дачку такіх гадоў. А Яніна пасьпела стаць ужо загадкай для таты.

– Думаў над тым, як дапамагчы Яніне ў пазыцыянаваньні сябе ў дзіцячым калектыве. Дадумаўся толькі да таго, што знайшоў бы і прачытаў адпаведную літаратуру, каб разабрацца ў сутнасьці працэсаў і бацькоўскай і пэдагагічнай ролі ў іх. Як калісьці тое зрабіў зь білінгвістычнымі пытаньнямі на тле ціску лягапэдаў і бабуляў. Кніжка была доўгай, нуднай, але ўсё стала на палічкі. Усе мае расстаўленыя палічкі дачка ўжо перарасла, — разважае Андрэй.

Каб бацька бачыў, як растуць і сталеюць дзеці, жонка дасылае Андрэю шмат іх фатаграфій, а таксама малюнкі дачкі.

У ягоных лістах шмат успамінаў, як сям’я Кузьнечыкаў разам бавіла час раней.